Column Patty
18/09/2013
Even over... Cornald Maas
Onlangs kreeg ik een sms’je, waarin stond dat de afzender een biertje met me wilde doen om de lucht te klaren. Met vriendelijke groet, Calimero. Ik had geen idee wie deze Calimero kon zijn. Maar afgelopen weekend belandde ik in de kroeg na het concert van Glennis Grace. Na een paar borrels, dansjes en kletsjes voegde ik mij bij een groepje vrienden, bijna allemaal werkzaam in de media. ’Heb jij dat sms’je van Cornald nog gehad?’, vroeg een hoofdredacteur. ’Ik kan me geen sms van Cornald herinneren.’ En waarom zou hij mij moeten contacten? Blijkt dat mijn wekelijkse Weekendcolumn niet alleen door de buurvrouw verslonden wordt, maar dat er zelfs in Publieke Omroepkringen aanstoot aan genomen wordt. Ik blijk Cornald Maas op deze pagina beledigd te hebben door hem een zwetende Calimero te noemen na zijn presentatie van het Televizier-Ring Gala. Ik heb ook iets gezegd toen hij een onuitwisbare indruk op me maakte met een rose Barbie-achtige koptelefoon op zijn hoofd tijdens de presentatie op de Gay Pride. Nu was duidelijk wie Calimero was. En ook, dat mijn opmerkingen soms veel harder aankomen dan ik bedoel. Nog steeds vind ik Cornald niet de juiste persoon om het Televizier-Ring Gala te presenteren en die rose koptelefoon was echt geen gezicht, maar dat ik hem zo verschrikkelijk op zijn hart heb getrapt, heb ik me nooit gerealiseerd. Ik ken dat gevoel namelijk als geen ander. Zo herinner me nog goed dat Calimero zelf tijdens dat gala een misplaatste grap over mij maakte. Hij sprak: ’Vanavond gaat de aandacht naar tv-makers in Nederland, en nee Patty Brard, het gaat nu eens niet over jou.’
Ik was verbijsterd en Carré bleef doodstil, het was duidelijk dat Cornald qua cynisme wel in de leer kon bij Chantal Janssen. Dat ik vanaf dat moment geen groot fan van hem was, moge duidelijk zijn. Maar kennelijk is het zo dat wanneer er grappen over mij gemaakt worden, ik dat maar te pikken heb, maar als de bal teruggekaatst wordt, dat als heel pijnlijk ervaren kan worden. Cornald schoof die avond aan bij het groepje mediavrienden. We hebben wat biertjes gedronken en de lucht geklaard. Het blijkt een lief mens, die Calimero. Hij heeft mij beloofd nooit meer klakkeloos stupide grappen van een autocue op te lezen op gala’s. Sterker nog, misschien moet hij inderdaad maar geen gala’s meer presenteren. Oké, dan beloof ik dat ik hem vanaf nu nooit meer Calimero noem. Als hij in hemelsnaam maar nooit meer een rose koptelefoon op zijn hoofd zet. En mijn column blijft volgen…