De column van Patty Brard

17/04/2013

Even over..... Sylvie en Sabia

Eigenlijk ben ik wel klaar met de soap rond Sylvie, Sabia en Rafael, maar ik stond te koken op de eerste zonnige dag van het jaar, terrasdeuren open, gezellige geluidjes bij de buren en ineens wist ik het weer zeker. Het zijn echt de kleine dingen die het doen. Je moet ze alleen niet uit het oog verliezen. En ik denk dat de hoofdrolspelers uit die soap toch een beetje de essentie van het leven kwijt zijn. Ik herinner me nog dat ik begin 30 was en vaak dacht: ’Mis ik niks? Moet ik niet mee jetsetten in Monaco en Ibiza?’ Ik zat op de mooiste jachten, had huizen in Los Angeles en Rome. We vierden Pasen met prinses Caroline, ik zat achterop de Harley bij Mickey Rourke, en dan word je 30. Dertig is een rotleeftijd. Je bent constant bang dat je wat mist, omdat je denkt dat je er na je 35ste niet meer bijhoort. 

Ik denk dat dat in Hamburg ook zo is gegaan. De passie tussen Syl en Raf was eraf, de combi Syl en Sabia bleek succesvol en trok de aandacht van een rijk lekker hapje genaamd Guy, waar Syl aan blijft hangen. Sabia keert terug naar Hamburg, pakt het verhaal Raf weer op en stelt haar kostje veilig. We gunnen iedereen zijn geluk, maar nu ik wat ouder ben, vind ik deze situaties zo rommelig. En ik geloof niet dat Syl en Sabia nog echte vriendinnen zijn. Dat houden ze er natuurlijk in omdat ze veel te veel van elkaar weten.

Nu is Sylvie 35 geworden en vierde dat aan de zijlijn van het voetbalveld waar zoontje Damián vier doelpunten scoorde. Het vervelende is dat je nooit weet of die situatie gecreëerd wordt voor het imago of dat het werkelijk gemeend is. Ik hoop zo op het laatste. Dat Sylvie op haar 35ste in gaat zien dat het echt de kleine dingen zijn die het doen. De doelpunten van je kind of koken voor je man met de terrasdeuren open. Het terras waar ik keihard voor gespaard heb. Ik ben er gelukkiger mee dan met welke superdeluxe cruise ook die ik gemaakt heb…