Patty Brard

Column Patty Brard

Eigenlijk heet ze Samantha de Jong. Ze is 28 jaar oud, geboren en getogen in Scheveningen en van beroep realityster. En daar is het volgens mij nou precies fout gegaan. Ze werd in 2010 nog op vakantie gevolgd met haar Haagse vrienden in Oh Oh Cherso en daarna in Oh Oh Tirol, waarin iedereen wat deed en er dus nog wat te volgen viel voor de camera.

Maar vanaf 2012 verdwenen haar vrienden uit beeld en werd alleen nog Barbie’s leven gevolgd. Toen werd zij van beróep realityster. De invulling van haar leven werd door een productiemaatschappij verzonnen, want er gebeurde in het leven van de realityster te weinig voor op tv. Waar ze in Oh Oh Cherso naast het zuipen af en toe nog ontwapenend het zwembad stond te poetsen met een schuursponsje, moest nu invulling aan haar saaie Scheveningse leven gegeven worden, anders was er niets te volgen. Dus werd er getrouwd, kwam er een baby, werd er verhuisd vanwege de geesten in huis, werd Barb paranormaal, kwam er nog een baby en zochten Barbie en echtgenoot Michael hun geluk in Torremolinos, om vervolgens overal de brui aan te geven, ook aan elkaar.

En dat allemaal voor televisie en op televisie. Nu is er niets meer te volgen en zit Samantha er helemaal doorheen. Zonder geld, met de ene na de andere vriend waar ze zich aan vastklampt en bijna uit haar roze huis gezet met twee kinderen. Het ergste vind ik dat niemand, maar dan ook niemand van die creatieve productiemaatschappij opstaat en zegt: ’Zo gaan we dit meisje niet achterlaten. We gaan haar helpen, we zoeken een goede coach voor haar, want we nemen onze verantwoording voor de gevolgen van de baan die we ooit voor haar gecreëerd hebben.’

Een baan waar zij mentaal helemaal niet geschikt voor was. Barbie is namelijk geen televisiemaker en wist waarschijnlijk op het laatst niet meer wat werkelijkheid was en wat geënsceneerd. En oh oh, wat hebben we er allemaal om gelachen. Nu ligt zij in het ziekenhuis en houdt iedereen zich van de domme. Het is een schande! Dat meisje moet geholpen worden.

Uiteraard moet ze zelf ophouden haar lichaam op alle manieren te vergiftigen en bij haar moeder op de bank gaan liggen met een dekentje en verse kippensoep. Pruik af, huidje gescrubt en tot zichzelf komen. Intussen zou de productiemaatschappij haar huisje weer lekker fris wit moeten schilderen, een coach moeten regelen en een vergoeding met terugwerkende kracht moeten betalen in plaats van die karige 25.000 euro die ze per serie kreeg. Sta op, Warner Bros, en doe wat! Neem je verantwoording als televisieproducent. Jullie hadden haar al veel eerder tegen zichzelf moeten beschermen.