Patty Brard

Column Patty

Het zal niemand zijn ontgaan, ik ben fan van Beau van Erven Dorens. De beste combi in één man: aan de basis die intelligente kakker met een vleugje rock-’n-roll, afgetopt met een zweem van vaderlijkheid. Vorig jaar volgde Beau een aantal daklozen in zijn programma The Amsterdam Project. Na veel omzwervingen was hij eindelijk weer thuis qua televisie. Iedereen was het er over eens; dit is waar Beau het beste in is. De balans tussen ratio en emotie, intelligentie en empathisch vermogen die hij op locatie toont, is bijna uniek op de Nederlandse televisie. Beau stelt de juiste vragen, hij concludeert, relativeert en jankt. Hij is écht in dit soort programma’s, helemaal zichzelf. Niet altijd zonder gêne, vooral als het hem te veel wordt, maar als hij daar melding van heeft gemaakt jankt hij heerlijk verder. Ik ben dol op mannen die hun gevoel durven te tonen, ik vind dat zo mannelijk. Net als mannen die lief over hun echtgenotes praten in plaats van over andere vrouwen. Dat doet Beau ook en die zachte kant maakt hem in mijn ogen zo stoer.

Helaas viel hij met The Amsterdam Project net buiten alle televisie­prijzen, maar er gloort hoop aan de horizon. Dit seizoen maakt hij namelijk Beau Five Days Inside. In zes afleveringen bezoekt hij hospice de Populier, tbs-kliniek De Rooyse Wissel, Woodstock (een bejaardentehuis voor drugsgebruikers), Sherpa (een instelling voor meervoudig verstandelijk en lichamelijk gehandicapten), een jeugd­zorginstelling in Harrevelde en het brandwondencentrum van het Maasstad Ziekenhuis. Er zijn al een paar afleveringen geweest, maar ik raad iedereen aan de serie of terug te kijken en/of op dinsdagavond op RTL4 per direct te gaan volgen. Het zal je kijk op gesloten afdelingen in Nederland misschien wel veranderen. Kijk in elk geval de hospice- aflevering terug.

Ik maakte ooit de serie Brard Gaat Extreem voor RTL en bracht ook vier dagen door in zo’n instelling waar terminaal zieken heengaan om te sterven. Ik keek naar de hospice-aflevering van Beau en het was alsof ik er zelf weer liep. Wat een rollercoaster van emoties. Zo ongelooflijk onwerkelijk, hoe de dood voor de deur staat en mensen toch nog in staat zijn het leven te vieren. Ik maak wederom een diepe buiging voor de mensen die hier terechtkomen, maar bovenal voor het verplegend personeel. De rust, de liefde en de geruststelling die zij uitstralen is on­betaalbaar voor de betrokkenen. Gouden Televizier-Ring-stemmers, Nipkowschijf-jury en alle bobo’s van het instituut voor Beeld En Geluid, er kan dit jaar maar één grote winnaar zijn en dat is Beau van Erven Dorens!