Zilver én Tupperware
14/09/2024
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 37
Het is weer bijna Prinsjesdag. Zo’n dag waarop behalve de kabinetsplannen ook de staat van de monarchie wordt gepresenteerd. Vorig jaar op Prinsjesdag kreeg Willem-Alexander nog een 6,6 en Máxima een 7,1.
Door Rick Evers
Met Koningsdag ging dat terug naar een 6,5, terwijl de koningin een 7,3 kreeg. En dat terwijl ze mijns inziens sinds de coronatijd voortvarend aan het werk zijn gegaan. Tenminste, dat is de ene kant van het verhaal. De andere kant is dat we, vergeleken met alle andere monarchieën, best een saai koningshuis hebben. Afgezien van soms wat gedoe met subsidies, bootjes et cetera, ontbreekt het leuke. Het menselijke.
Als we een halve eeuw teruggaan in de tijd zien we Oranjes die er goed voorstaan. De Lockheed-affaire moest nog aan het licht komen. Juliana is een populaire koningin, met haar eigenzinnige karakter. De mevrouw die gewoon wil zijn, die spruitjes schoonmakend gepersifleerd werd. Zoiets kon indertijd écht niet: er kwamen Kamervragen en de minister dreigde de zendtijd van de VPRO in te korten. Maar de meeste Nederlanders genoten ervan.
Naast Juliana was er de flamboyante Bernhard, de deugniet. Beatrix die zich afzette tegen haar moeder en zich een heel ander imago had aangemeten, met Claus aan haar zijde die de Nijmeegse Vierdaagse uitliep en zich onder meer inzette voor ontwikkelingshulp. Margriet met Pieter en zijn humor en gevleugelde vrienden. En de glamoureuze prinses Irene en toen nog prins Carlos Hugo en hun strijd voor de Spaanse zaak. En natuurlijk, Irenes spirituele kant, de prinses op de barricaden. En prinses Christina, die haar naam had laten veranderen en liever een zang- en muziekopleiding in Canada wilde doen dan haar studie in Nederland af te maken. Het waren karakters in het verhaal van Nederland. Voor iedereen was er wel een smaakje.
Toentertijd zou er niet moeilijk worden gedaan als Amalia gefotografeerd werd op een paardensportevenement. Of Máxima, speechend op haar moeders 80ste verjaardag, afgelopen week in Argentinië. Of Beatrix, terwijl ze met Constantijn en Laurentien een concert bijwoont, zoals afgelopen weekend Requiem voor Auschwitz in ’s-Hertogenbosch. In Nederland mogen zulke foto’s niet geplaatst worden door de mediacode.
Andere royals laten het wel gebeuren. Hoe vaak werd Elizabeth niet te paard gefotografeerd? Felipe en Letizia van Spanje worden gekiekt als ze naar een Madrileens restaurant of de bios gaan, het Zweedse koningspaar bij de opera in Wenen. Of dat heel lieve filmpje dat onlangs verscheen van koning Charles, die een praatje maakte met andere wandelaars tijdens een hike door de Schotse bergen. Ze hebben allemaal hun koninklijke rol én hun menselijke kant, die ze niet lijken te schuwen. Vertrouwelingen van de Britse koningin Elizabeth II mochten met haar toestemming spreken over hun band en werk samen, haar kleedster bracht zelfs meerdere boeken uit. De koks van het paleis delen soms een recept. Bij ons lijkt dat uit den boze.
Al werd een jaar geleden al een serie aangekondigd over eten op de paleizen, waarbij culinair schrijfster Yvette van Boven achter de paleismuren mocht komen filmen. Over de gastvrijheid en de culinaire achtergronden tijdens diners en lunches. Ik sprak Van Boven een tijdje geleden over hoe het voor haar was. En wat ze allemaal mocht zien en horen. Wat bleek: het privéleven van de koning, wat er thuis gegeten wordt, is een verboden onderwerp. Zolang de Oranjes niet meewerken aan een documentaire die iets meer van hun leven zal laten zien, of als ze niet wat persoonlijker worden op sociale media, vrees ik dat die populariteit niet gaat stijgen.
Wat koningin Elizabeth ervan vond dat de hele wereld op zeker moment wist dat haar cornflakes in Tupperware op de ontbijttafel stonden, als contrast met het tafelzilver? We zullen het nooit weten. Maar ze is er zeker niet minder geliefd door geworden.
Beeld: Mischa Schoemaker
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 37, nú in de winkel! Of lees ‘m online. Liever bestellen? Dat kan hier.
Uit andere media
