Linda Hakeboom: ‘Huilen mocht ik niet’

Tekst: Evelien Berkemeijer

26/06/2025

Linda Hakeboom voelde zich altijd onveilig thuis. Haar ouders hadden heel vaak ruzie en haar vader vertoonde pestgedrag.

In een interview met Linda vertelt ze openhartig over haar jeugd, waar ze eerder al over schreef in haar boek ‘Alleen nog vandaag’.

Ruzie proberen goed te maken

”Mijn ouders hadden heel vaak ruzie. Ik was altijd in de gaten aan het houden hoe het ging en dacht dat ik het beter moest maken. Dat kan je natuurlijk helemaal niet als zo’n klein kind.” Linda zegt het tegen Siko van Berkel in zijn kapsalon In de Jordaan. Ze vertelt over die keer dat ze tijdens een ruzie, een droomhuis ging tekenen: ”Ik dacht: als ze dat zien, zien ze dat we ook in een droomhuis kunnen wonen met z’n allen en het allemaal weer goed zou komen.” Maar niks wat Linda probeerde hielp. ”Ik kon dat helemaal niet, maar ik ben daar wel altijd mee bezig geweest als kind: hoe kan ik het goed houden?”

Verantwoordelijkheidsgevoel

Op de vraag of het voor Linda voelde als haar schuld, antwoordt ze: ’Altijd. Bizar, hoe je als klein kind die verantwoordelijkheid zo voelt.’ Als mogelijke reden geeft ze kinderlijke naïviteit. ”Kijk nou… als ik iets leuks doe, een gek dansje doe, een tekening maak, dan kunnen we toch ook geen ruzie maken?”

Lees ook: Linda Hakeboom schrijft ode aan ‘gelukkig lang haar’

Huilen is zwak

Huilen durft Linda nu pas. Maar de eerste keren dat het gebeurde tijdens therapie, ervaarde ze paniek: ”Huilen was voor mij echt gevaar. Dat mocht niet vroeger, dan was ik zwak. Als ik liet zien dat ik zwak was, werd ik gepest door mijn vader. Hij ging het dan benadrukken: ”Zie je wel wat voor een klein, zwak meisje jij bent?””

Onveilige omgeving

Ze vervolgt over die onveilige situatie thuis: ”Het was of extreem leuk of extreem niet-leuk bij mijn vader. Je wist nooit waar je op kon rekenen. Ik was altijd alert omdat hij kon ontploffen en had een handboek van duizend plaatjes in mijn hoofd met dingen waar hij boos van kon worden.” Als Linda’s vader boos werd, kwamen er woede-uitbarstingen. Soms werden Linda en haar broer dan op de bank gezet en ging hij uren vertellen wat er mis aan hen was.

Kankerdiagnose hielp

”Ik ben dus altijd opgegroeid met niet huilen, sterk zijn en niet laten zien dat je je kwetsbaar voelt. De hele kankerdiagnose heeft mij daarvan bevrijd. Dat is een heel raar gegeven. In één keer was dat helemaal niet meer belangrijk en voelde ik me echt mezelf. Omdat het zoiets groots en allesoverheersend is, dat ik echt geen tijd meer had voor al die andere dingen.”

Luister of kijk het hele gesprek bij ‘Kapper van de Sterren’ bij Linda.

FOTO: ANP BRON: LINDA