Andre van Duin: ‘Ik ben een loner’

Tekst: Evelien Berkemeijer

04/12/2025

In gesprek met Nouveau kijkt André van Duin terug op zijn kindertijd als enig kind in een Rotterdams arbeidersgezin. Hij beschrijft hoe vanzelfsprekend die positie lange tijd voor hem voelde, maar ook hoe zijn blik daarop in de loop der jaren is veranderd.

Tegelijkertijd laat André van Duin zien hoe zijn neiging om zich terug te trekken al vroeg zichtbaar was en tot vandaag een rol speelt in zijn leven.

Lees ook:André van Duin krijgt oeuvreprijs: ‘Wil iedereen bedanken, maar er zijn geen overlevenden’

Jeugd als enig kind

André vertelt tegen Nouveau: ‘Vóór mij had mijn moeder een miskraam, na mij kwam er geen kind meer. Ik heb dat nooit erg gevonden, dat enig kind zijn, maar de laatste tijd denk ik weleens: een zus zou toch best gezellig zijn geweest.’ Zijn ouders omschrijft hij als behorend tot een ‘gewoon Rotterdams arbeidsgezin’. Op familiefeesten zoals verjaardagen en Sinterklaas moest André dealen met een andere teleurstelling: ‘Vroeger hadden we weleens familiefeestjes, met verjaardagen en Sinterklaas. Ik weet nog goed hoe teleurstellend die vaak waren, want dan kregen m’n neefjes brandweerauto’s en ik een pyjama.’ Nuttige cadeaus waren de norm thuis.

Een loner achter radiootjes en computer

André vervolgt: ‘Ik ben een beetje een loner, nogal afstandelijk, en ik hou niet van mensenmassa’s. Al van jongs af aan kan ik me heel goed in m’n eentje amuseren. Vroeger zat ik in m’n kamertje te klooien met radiootjes, bandjes en bandrecorders, nu doe ik dat achter de computer. Ik vind het wel heel fijn en vertrouwd als er ergens een geliefd iemand in de buurt is. Dat is genoeg, er hoeft niet de hele tijd gepraat te worden.’

Lees ook: André van Duin waarschuwt voor nepvideo’s: ‘Mijn beeltenis wordt misbruikt’

FOTO; ANP