Column: De laatste reis: kostbaar, maar waardevol

Tekst: Evelien Berkemeijer

22/11/2025

Deze column komt uit Weekend editie 47.

Stralend glimlachend stapte prinses Beatrix de vliegtuigtrap af op Flamingo Airport, de internationale luchthaven van Bonaire. Ze zal ongetwijfeld een comfortabele vlucht in de Gulfstream van de luchtmacht achter de rug hebben. Een chique privéjet, die bovendien sneller vliegt dan ons regeringsvliegtuig en waar de purser de oud-vorstin ongetwijfeld in de watten zal hebben gelegd.

Op de landingsbaan stond een wat krakkemikkig ogend busje klaar, voorzien van Beatrix’ persoonlijke standaard, om haar naar haar resort te brengen. Niet heel koninklijk. Geen gepantserde limousine, zoals ze in Nederland gewend is. Maar zo gaat het altijd als Beatrix de laatste jaren op de eilanden is. Of: zo ging het. Het is de laatste keer, als ik de verhalen uit de koninklijke wandelgangen mag geloven. Met haar achtentachtigste verjaardag in het vooruitzicht zou dat zijn besloten. Ze wordt moeilijker ter been. Haar gehoor gaat achteruit. En dat tijdverschil in combinatie met de warmte en de hoge luchtvochtigheid is ook écht niet gemakkelijk.

Bovendien: sinds ze aftrad als koningin deed ze nog een rondje langs de eilanden en daarna leek het klaar. Tot ze aan een tweede rondje begon. En dat komt, met het bezoeken van Bonaire benedenwinds en Sint Eustatius bovenwinds, tot een einde. Toegegeven, het wordt al een paar jaar bij bezoeken van de prinses gezegd. ’Het zou weleens het laatste kunnen zijn.’ Maar je kunt niet na vier van de zes eilanden zomaar stoppen.

Ik ben relatief laat ingestapt als koningshuisverslaggever, de eerste zeveneneenhalf jaar van haar regeren bestond ik nog niet eens. Ik maakte als junior in het vak het staartje van haar regeringstijd mee. Het was indrukwekkend om haar als verslaggever mee te maken. Ze hield afstand. Zij was dé koningin, die als door god gegeven haar ambt met gratie uitvoerde.

Samen met koningin Elizabeth en koningin Margrethe was ze een van de drie grote vorstinnen van Europa. Vanaf het begin van mijn werk werd er al gefluisterd: hoelang zal ze dit nog blijven doen? Ik heb het geluk gehad haar tijdens werkbezoeken en staatsbezoeken aan het werk te zien. Maar daarna ben ik haar blijven volgen.

Samen met Royalty-collega Hans Jacobs, al vijftig jaar journalist, waarvan 25 jaar als koningshuisverslaggever, ben ik de enige die dit rondje langs de eilanden met de prinses heeft volbracht. ’Is het ’t waard?’, vragen mensen om me heen als ik vertel dat ik op zo’n reis meega. Ja en nee. Ik betaal de trips zelf, uit eigen zak. ’Verdien je dat terug?’ Het zijn absoluut kostbare tripjes en eerlijk is eerlijk, een dergelijke reis van prinses Amalia zou de kosten zeker beter dekken.

Desondanks zijn het vaak waardevolle reizen gebleken. De ervaring leerde me al: hoe verder weg je bent, hoe beter je de Oranjes leert kennen. Het klinkt wat vreemd, maar ik spreek de koning en koningin vaker in het buitenland dan in Nederland. Daar is normaliter alleen het persgesprek na de fotosessie. Ook kun je ze – als verslaggever – ver van Nederland vaak beter en dichterbij aan het werk zien en meer inhoudelijks vanuit henzelf meekrijgen dan tijdens hun werkzaamheden in eigen land.

Dat geldt zeker voor hun (schoon)moeder. Tijdens haar vorige reis op Saba – bij een project van Jantje Beton – vertelde Beatrix openhartig aan kinderen over haar jeugd op Soestdijk. Zaken die wij haar nooit hebben mogen vragen.

Tijdens een vorige reis was ik zo ’brutaal’ om Beatrix een fragment voor te leggen van een gesprekje dat ik met prinses Amalia had, na haar Antillenreis. Ze sprak daarin liefdevol over de liefde van haar grootmoeder voor de eilanden. Ik wilde het Beatrix graag laten zien. De koningin van weleer smolt voor onze ogen tot nationale grootmoeder. Dat had ik niet eerder zo gezien. Kostbaar, maar waardevol.

Bestel je Weekend met meer royaltynieuws hier en lees hier meer columns van Rick Evers.

BRON FOTO: PPE