Column: Te veel Máxima?
28/12/2025
Deze column komt uit Weekend editie 52.
Wie koningin Máxima zag bij haar bezoek aan het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie zag geen grijze mantel, geen ingetogen tweed. Geen symbolische soberheid of zakelijkheid troef. Dat verwacht je misschien bij een inhoudelijk bezoek over de samenwerking tussen een ziekenhuis en een Internationaal Atoomagentschap.
Uit de hofauto verscheen Máxima met een opvallende sneeuwwitte jurk met bijpassende mantel, een imposante broche daarop en een chic hoedje. De koningin is er, dat was duidelijk. Te aanwezig, vonden sommigen. Ongepast zelfs, in een ziekenhuis vol doodzieke kinderen die vechten om hun toekomst.
De kritiek volgde snel. Was dit niet te uitbundig? Te modieus? Te veel ’Máxima’, op een plek waar stilte, ernst en ingetogenheid zouden moeten overheersen?
Het is een terugkerende vraag in de wereld rondom Máxima. Al sinds haar entree in het Nederlandse publieke leven wordt haar kleding niet alleen bekeken, maar vooral gewogen. Elke jurk, elke hoed, elke kleur draagt betekenis, soms meer dan haar woorden. Soms spreken ze boekdelen, soms worden ze verkeerd begrepen.
Máxima heeft een indrukwekkend kledingarchief opgebouwd. Van dramatische Valentino’s tot grafische Natan-pakken, van kleurblokken die de straat oplichten tot hoeden die de internationale pers haalden. Ze draagt ze met een vanzelfsprekendheid die in Nederland zeldzaam is. En juist dát schuurt. Nederland houdt van nuchter. Van ’doe maar gewoon’. Van beige als veilige middenweg. Maar Máxima ís niet beige. Haar Zuid-Amerikaanse air is waarom Willem-Alexander van haar is gaan houden. En Nederland ook.
Ja, ze viel op. Maar was het ongepast? En daar wringt iets. Wie bepaalt eigenlijk wat passend is bij kinderen met kanker? Volwassen toeschouwers en hun Facebook-onderbuik? Of de kinderen zelf?
Het antwoord ligt al in de naam van het kinderziekenhuis, waar kinderen met kanker een kans krijgen. Máxima vond het een eer om haar naam eraan te geven. Maar kort daarna werd ze koningin. Er werd kort over nagedacht, maar toch besloten: het blijft het Prinses Máxima Centrum. Want dat is waar kinderen over fantaseren. Niet over koninginnen, maar prinsessen.
Voor de jonge patiëntjes had het bezoek helemaal niets te maken met gewichtige handtekeningen of een atoomagentschap. Midden in een wereld van infusen, chemo en angst stapt ineens iemand binnen die rechtstreeks uit een sprookjesboek lijkt te komen. Een echte koningin. Niet een sobere dame in een zakelijk pak.
Zij verwachten een prinses, een koningin, iemand die groter is dan het leven. Iemand die kleur meebrengt in een wereld die zo grijs is. Máxima heeft dat altijd begrepen. Haar rol is meer dan luisteren en handen schudden. In het geval van deze kinderen is het een ontsnapping aan hun dagelijks leven.
Witte kleding staat in veel culturen voor zuiverheid, zorg en nabijheid. Het was geen glitterjurk, geen feestelijke couture. Het was verzorgd, waardig, zichtbaar. Zoals een koningin hoort te zijn.
De kritiek verraadt ook iets anders: onze ongemakkelijke verhouding met zichtbare rijkdom en macht, zeker in kwetsbare omgevingen. We willen dat onze royals nabij zijn, maar niet té anders. Dat ze troosten, maar niet imponeren. Dat ze betekenisvol zijn, maar vooral niet te veel ruimte innemen.
Máxima heeft zich nooit laten vangen in dat keurslijf. En juist daarom is ze effectief. Ze ís zichtbaar. Ze laat zich zien. Ook – of juíst – op plekken waar het leven zich van zijn hardste kant toont.
Kinderen zagen geen mode, geen Natan en geen dure hoed. Ze zagen een koningin. Een vrouw die niet probeerde kleiner te worden dan haar rol, maar die die rol volledig omarmde.
In een wereld waarin een ziekte alles kan afnemen, is het soms precies dat wat nodig is: iemand die binnenkomt en, al is het maar even, laat voelen dat er nog iets groots bestaat. Dat wonderen kunnen bestaan. Dat gun je zulke kinderen toch?
Bestel je Weekend met meer royaltynieuws hier en lees hier meer columns van Rick Evers.
FOTO: GETTY IMAGES EUROPE/PATRICK VAN KATWIJK
Uit andere media
