Column Marc van der Linden – Het applaus wordt gemist
15/02/2021
Iedereen hoopt dat we snel weer ’het oude leven’ van voor corona kunnen oppakken. Dat is bij ons allen zo, maar geldt zeker ook voor de Oranjes. Voor een Koninklijk Huis is het erg belangrijk om zichtbaar te blijven en dat is men momenteel nauwelijks. Hoe goed de videogesprekken die Willem-Alexander en Máxima met allerlei mensen voeren ook zullen zijn, de rest van Nederland krijgt er weinig van mee. Nu zullen er mensen zijn die zeggen: ’Van de werkbezoeken van de koning en koningin zien we ook maar weinig.’ Dat klopt, maar daar staat tegenover dat zij elk jaar Koningsdag vieren met tienduizenden mensen en ontvangsten organiseren waar ze honderden mensen ontvangen. Bij streekbezoeken en andere ’optredens’ in het land zijn ze van dichtbij te zien. Wie zich had voorgenomen om zeg maar in een jaar tijd de koningin een boeketje te overhandigen en een selfie te maken met de koning, had vóór corona grote kans dat voor elkaar te krijgen. De agenda van Willem- Alexander en Máxima staat in normale tijden gewoon online.
Omgekeerd wordt u echter óók zeer gemist, zo hoorde ik tijdens een telefoongesprek met een lid van de hofhouding. ’Als je zo’n beetje je hele leven gewend bent om een paar keer per week in een hofauto te stappen om ergens in Nederland een lint door te knippen of een museum of tentoonstelling te openen, dan raak je aan dat ritme gewend. Overal waar je komt staan mensen te wachten die juichen als je aankomt. Een hand van een burgemeester of de museumdirecteur en voor de dames vaak een meisje dat bloemen aanbiedt. Dan even poseren voor de media en naar binnen voor iets wat zelden langer dan twee uur duurt. Prinses Beatrix en prinses Margriet zijn daarmee vergroeid, maar ook de koning en de koningin zijn er inmiddels aan gewend geraakt. En niet alleen de aandacht wordt gemist natuurlijk, ook de sociale en culturele aspecten van zo’n bezoek.’ De hofmedewerker haastte zich erbij te zeggen dat iedereen ’het oude leven’ mist en dat de meeste Oranjes nog geluk hebben. ’Met een groot park om je woning voel je je minder opgesloten dan op driehoog achter. Dat beseft deze hele familie zich terdege.’ Maar het is natuurlijk waar. Zoals een acteur of zanger applaus gewend is, zo zijn de Oranjes ook verwend met veel aandacht. Niemand heeft het makkelijk. Langdurig alleenstaanden missen de contacten die ze hadden met winkeliers, buren en anderen. Getrouwde paren die ineens langdurig op elkaars lip zitten maken ruzie over de kleinste dingen. En hoe jaloers mensen die vroeger van negen tot vijf op kantoor moesten zitten, waren op mensen zoals ik die voornamelijk thuis werken: iedereen weet nu dat dat ook niet alles is. Nu we hopelijk richting het eind gaan en straks iedereen een vaccinatie heeft gekregen, vraag ik me af: gaan we dan terug naar hoe ’t was? Vliegt de koningin straks weer voor een toespraak op en neer naar Washington? Is een werkbezoek van de koning nog wel nodig, als hij per videogesprek ook alle betrokkenen kan spreken? En gaan wij nog ’en masse’ achter dranghekken, of in mijn geval persvakken, staan om de Oranjes van dichtbij te zien? Het verleden leert dat helemaal teruggaan naar hoe het was, nooit werkt…