Unieke foto

02/03/2024

Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 9

Door Rick Evers

Terwijl ik dit stuk tik, lig ik al in mijn bed in een hotelkamer in Colombia. Heel vroeg in de ochtend gaat mijn wekker, omdat de koninklijke karavaan dan weer vertrekt. Of oké, eigenlijk de VN-karavaan.

Koningin Máxima is niet naar Zuid-Amerika afgereisd als koningin van Nederland, maar voor haar ’bijbaan’ bij de VN, die anders dan sommigen nog steeds denken al jarenlang heel veel meer behelst dan alleen maar microkredieten. Officieel is haar functie ’speciale pleitbezorger van de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties voor inclusieve financiering voor ontwikkeling’. Veel te lang voor een visitekaartje.

Ik snap dat haar functie vraagtekens oproept. Voor ons is het doodnormaal: een bankrekening krijg je in Nederland bij wijze van spreken bij je geboorte al. Maar dat is in veel landen wel anders. Zonder rekening is het lastig om veilig te sparen bijvoorbeeld. En wil je een zaakje opzetten, dan wordt het lastig om een lening te krijgen en je bedrijf te laten groeien. Of je te verzekeren tegen tegenvallers zoals een mislukte oogst. Of te sparen voor je pensioen. En dan is er Máxima.

Vijftien jaar geleden werd ze door de toenmalige secretaris-generaal van de VN gevraagd voor deze functie. En datafreak Máxima kan tevreden zijn: aan de statistieken is af te lezen dat haar werk – en dat van haar team en partners, zal ze altijd benadrukken – zijn vruchten afgeworpen heeft. In Colombia bijvoorbeeld had volgens gegevens van de Wereldbank in 2011 nog maar 39 procent een eigen (bank) rekening, tegenwoordig heeft 64 procent van de mannen een rekening en 56 procent van de vrouwen.

Enerzijds zijn deze bezoeken voor mij als verslaggever wat saai, als Máxima zaaltje in en zaaltje uit gaat, van bespreking naar bespreking. En wij verslaggevers vaak na enkele minuten er weer uit worden gestuurd omdat het gesprek achter gesloten deuren verdergaat. Maar zulke bezoeken hebben ook hun charme. Als Máxima een hotemetoot met de neus op de feiten drukt en voor de camera’s benadrukt waar nog werk te verrichten valt. Of als ze het land ingaat en mensen spreekt voor wie ze het werk doet: de gewone Colombiaan die haar kan vertellen hoe de ervaringen zijn met de financiële mogelijkheden. Verhalen die ze weer kan meenemen naar de president of minister. Want dat is haar kracht: ze heeft kennis van zaken, Máxima is econoom, en ze heeft aan de andere kant haar status als koningin, die doeltreffend kan worden ingezet om deuren te openen en verandering te bewerkstelligen.

Toch lukt ook een koningin niet altijd alles. Agenda’s veranderen soms op de laatste minuut. Ooit zegde een president last minute af, terwijl Máxima – en wij erachteraan – al bijna voor de deur stond. De hele colonne met politiebegeleiding rechtsomkeert, om enkele minuten later te horen dat Máxima tóch welkom is. Het is ook wel de charme van zulke bezoeken. Máxima laat zich er niet echt over uit, maar het lijkt me, behalve frustrerend, soms ook wel enorm grappig als haar leven, waarin vaak alles tot op de minuut wordt gepland, eens totaal anders loopt.

Jammer voor ons als media was haar aankomst in Medellín, in Colombia. Ze vloog, nadat de KLM in hoofdstad Bogotá was geland, met een Latijns-Amerikaanse airline naar de ’stad van de eeuwige lente’. Daar zou ze van de vliegtuigtrap aflopen en dat is meestal een mooi plaatje. Maar ook dat bleek op het laatste moment anders te lopen. Er werd een slurf aangesloten aan het vliegtuig. Daar ging het mooie fotomomentje dat de start van het bezoek zou markeren. Er kwam echter een oplossing: Máxima nam de noodtrap in de slurf tussen het vliegtuig en de terminal in, op de plek waar haar auto klaarstond. En zo werd toch weer geschiedenis geschreven. Want zo’n foto van de koningin… Die hadden we nog niet.

Beeld: Mischa Schoemaker 

Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 9, nú in de winkel! Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.