Rik Felderhof heeft moeite met ouder worden: ‘De dood komt dichterbij’

24/10/2023

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 40

Rik Felderhof werd afgelopen zomer 75. Een mijlpaal, maar de tv-coryfee had die dag liever aan zich voorbij laten gaan. “Ik wilde het zelf niet vieren, omdat ik het een verkeerd ijkpunt vond. Waarom moet je oud worden? Het wordt altijd minder en uiteindelijk ga je dood.”

Door Emelie van Kaam

We spreken u op de boekpresentatie van Harry de Winter: Lang Verhaal Kort. Hoe was uw band met Harry?

RIK FELDERHOF: “We waren collega’s, werkten veel samen. Dat begon bij de radio, 50 jaar geleden. Daarna hebben we elkaar meerdere malen ontmoet, omdat we beiden de tv-kant op gingen. Hij werd producent, ik later ook. De laatste jaren ontmoette ik Harry vooral op Bonaire, waar hij ook woonde. We gingen om de week eten en namen het leven met elkaar door. We vertelden dat we jong wilden blijven, niet oud wilden lijken en dat ook niet waren. We gingen ooit samen naar de nieuwjaarsreceptie van de gezagvoerder, de hoogste instantie van het eiland. We werden geweigerd omdat Harry een korte broek aan had. Toen zijn we lekker met z’n tweeën gaan stappen. We zijn daarna nog een aantal keren uit eten geweest samen, maar het ging snel achteruit met zijn gezondheid, heel verdrietig. Het is heel jammer dat we zo’n vakman zo vroeg hebben moeten verliezen. Hij was nog vol energie en had plannen.”

U zegt: ‘We vertelden elkaar dat we jong wilden blijven.” Oud worden heeft toch ook z’n charmes?

“Nou, ik ken die charmes niet. Of nóg niet. Ik vind ouder worden wel een ding. Het wordt altijd minder en uiteindelijk ga je dood. De poort komt steeds dichterbij en dat is natuurlijk nooit prettig. Althans voor de meeste mensen niet. Voor sommige misschien wel, die uit hun lijden worden verlost. Ik moet er nog aan wennen. Mijn skischoenen staan klaar voor deze winter, maar mijn kinderen bekijken dat met gefronste wenkbrauwen. Zij zeggen: ’Zou je dat wel doen?’ Maar ik ga toch.”

Dus afgelopen zomer was geen mijlpaal voor u?

“Jawel, want ik werd 75. Maar nu beschouwt iedereen me ook als 75. Ik wilde het zelf niet vieren, omdat ik het een verkeerd ijkpunt vond. Maar het heeft wel belangstelling gekregen, dus ik zal er maar aan moeten wennen.”

U zegt: “Harry is ons te vroeg ontvallen.” U mág ouder worden.

“Ik mag nog. Een paar jaar. Wie weet, je weet het niet. Ik heb geen idee. Wat leuk is: ik schrijf. Ik heb een boekje over Bonaire geschreven, Ayoo Bonaire, waar Harry ook in voorkomt. Ik heb beschreven wat ik daar dagelijks meemaak en wie ik ontmoet. De lokale mensen zijn heel warmhartig en hebben de tijd. De tijd op een zonnig eiland voelt anders dan de tijd in regenachtig Nederland. Ik zit liever onder een palmboom dan onder een paraplu. Je wordt ook rustiger. En gelukkiger, want rust vind ik wel een vorm van geluk. Dat je de rust kunt vinden, tevredenheid.”

Museum Beeld & Geluid heeft u gevraagd om terug te gaan naar de Côte d’Azur en herinneringen op te halen aan veertien seizoenen Villa Felderhof. Wat vindt u van dat melancholische?

“Melancholie vind ik prettig. Net als nostalgie: terugkijken in de tijd. Toen de melkboer nog met paard en wagen kwam. Het was me niet slecht uitgekomen als ik in de tijd van de koetsjes had geleefd. Zo’n rustig koetsje, waarbij men je helpt met uitstappen. Er waren kruiers, die op het station je bagage droegen. Met mijn goede vriend Han Peekel had ik het daar altijd over. Hij was in Nederland mijn buurman. Wij wilden het liefst worden rondgegleden in een arrenslee en dan uitstappen bij een open haardvuur, lekker eten en mooie verhalen vertellen. Ja, nostalgie is aan mij wel besteed.”

We hebben het over het heengaan van Harry en Han, twee van uw vrienden. Wat doet het met u als de dood zo dichtbij komt?

“Er zijn er in mijn omgeving te veel omgevallen dit jaar. Dat vind ik wel ernstig, ik ga er in ieder geval over nadenken: tja, nu schuiven wij door. Wij zijn de eerste lijn, statistisch gezien. Daarmee leren leven is niet altijd makkelijk. Maar zolang ik me gezond voel, energie heb en leuke vrienden en familie om me heen, mijn kinderen en kleinkinderen, is het best een aangename periode.”

Uw kinderen en kleinkinderen kunt u wel vaak zien?

“Ik ben wel maanden achter elkaar weg. Mijn dochter woont in Nederland, mijn zoon in Amerika. We zien elkaar vaak halverwege of op Bonaire. De laatste keer hebben we elkaar zelfs drie weken achter elkaar gezien. Als we elkaar zien, is dat ook langdurig en intensief. De afstand is moeilijk. Maar ze hebben het niet van een vreemde om op reis te gaan.”

Rachel Hazes vertelde laatst bij Hotel Hollandia van Paul de Leeuw dat ze de volledige regie over haar uitvaart wil. Bent u ook zo’n persoon?

“Nee. Ik wil natuurlijk wel de boel netjes achterlaten, zodat niemand voor al te grote vraagstukken komt te staan, maar om het helemaal te regelen, nee hoor. Van mij mag het zelfs in kleine kring. Het hoeft niet pontificaal, dat past niet bij mij. Ik kom liever via de zijdeur en ga ook via de zijdeur weg.”

Hoe vindt u deze nieuwe show van Paul?

“Ik heb een klein stukje gezien, dus kan er geen echt oordeel over geven. Er zitten veel sketches in, maar hij speelt zelf geen rol. Hij acteert niet en dat vind ik jammer. Hij is fantastisch met typetjes, of het nu Bob of Annie de Rooij is, of die non. Dat had ik graag gezien. Die man is zo origineel en creatief, ik vind hem een grote ster. Hij stelt nu wat vragen en voor de rest wordt het opgevuld met toneelstukjes. Maar als mensen het leuk en fijn vinden, dan is het geslaagd.”

Beeld: Reni van Maren

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 40. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.