Liz Snoijink (68) krabbelt weer op na ziekte: ‘Je wordt er héél wijs van’

12/03/2024

Liz Snoijink beleefde een heftige periode nadat er bij haar kanker werd geconstateerd. Of haar leven sindsdien is veranderd? “Ja, zeker wel. Ik heb het gevoel dat ik in die twee jaar 20 jaar ouder ben geworden. Je wordt er héél wijs van.”

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 7

Door Emelie van Kaam

Wat zijn uw plannen voor dit nieuwe jaar?

Liz Snoijink: “Ik ga weer spelen, in het voorjaar. Dat duurt nog wel een tijdje, maar nu in februari ga ik wel beginnen met repeteren. Ik speel Het Achtste Leven, tot en met juni. Het is een familieverhaal, van begin 1900 tot nu. Het volgt acht generaties in die familie. Ik heb er veel zin in. Een mooi project, heel bijzonder.”

Heeft u nog gereisd de laatste tijd?

“Ik ben in oktober naar Japan geweest, naar mijn zoon Esra en zijn gezin. Dat moet om de zoveel tijd hè, dan heb ik ze te lang niet gezien. Dus ik ben heerlijk even bij ze geweest. Het gaat heel goed met hem, hij werkt hard, is vrolijk, doet veel met zijn dochters. Die zijn alweer zeven. Als ik bij hen ben, heb ik niet het idee dat ik aan het reizen ben. Ik ben dan op bezoek bij het gezinnetje van mijn zoon. Maar dan wel in Tokio natuurlijk en dat blijft bijzonder. Heerlijk om weer even zo dichtbij elkaar te zijn.”

Hoelang bent u bij ze geweest?

“Twee weken, dan ben ik er wel klaar mee, eerlijk gezegd. Mijn leven staat dan stil. Je doet de dingen daar met het gezin mee, maar na twee weken vind ik het wel goed, dan wil ik weer naar huis.”

Was uw man Nicolaas mee?

“Nee, ik was alleen. Hij vindt het leuk om mee te gaan, en de volgende keer zal dat ook wel weer zo zijn, maar ik had nu even de behoefte alleen te gaan, dus ik ben gewoon gegaan.”

Zo te horen heeft u uw energie weer terug nadat u behandeld bent tegen kanker?

“Ja, precies. Ik word nog wel streng gecontroleerd. Als na een groot onderzoek blijkt dat alles weer goed is, laten ze me een half jaar vrij.”

Waarom een groot onderzoek?

“Dat doen ze, in het begin zelfs om de drie maanden. Maar ik ga er zingend en dansend heen hoor. Waarom? Omdat ik me goed voel. Ik was wel enorm lang verkouden, maar wie niet in Nederland? Verder voel ik me helemaal prima.”

Dat is te horen, de vorige keer dat we u spraken, klonk u meer teneergeslagen dan nu.

“Ja, het was toen allemaal erg onzeker. Nu begin ik er vertrouwen in te krijgen dat het wel goed komt.”

Wat is de impact van de ziekte geweest, merkt u dat u een ander leven heeft gekregen daarna?

“Ja, zeker wel. Ik heb ook het gevoel dat ik in die twee jaar tien jaar ouder ben geworden, zo niet twintig jaar. Je wordt er héél wijs van. Je gaat echt de kleine dingen waarderen, vooral in het begin, toen ik weer zelf huishoudelijke dingen kon doen, zoals boodschappen en koken. Maar ook wandelen met mijn hondje en iets leuks doen met Nicolaas. Die kleine dingen zijn zo bijzonder en waardevol geworden, dat besef je niet als je gewoon gezond bent, dan is dat allemaal vanzelfsprekend. Dan heb je niet door hoe geweldig dat eigenlijk is.”

Ze zeggen weleens: als je een paar maanden gezond bent verklaard, neem je alles weer als vanzelfsprekend in het leven.

“Ja, maar zover ben ik nog niet. Plus, en dat heeft ook met leeftijd te maken, om mij heen zijn zoveel naasten gestorven in de afgelopen periode, dat is nog nooit zo extreem geweest. Dat drukt je ook wel op de feiten. Dus nee, ik neem het leven niet als vanzelfsprekend. Het is ook een rare tijd in de wereld, die staat zo op z’n kop. Dat heeft best een grote impact op mij. Het is moeilijk om te genieten van al die dingen die wij hebben terwijl de wereld in brand staat. Maar we moeten het toch blijven doen.”

Merkt u dat Nicolaas is veranderd na uw ziekte?

“Nee, niet veranderd, maar Nicolaas heeft wel ook een klap gehad. Hij is erg sterk en heeft het allemaal zó als vanzelfsprekend gedaan – het voor mij zorgen, naast me staan en met mij samen beleven van het hele ziekteproces. Maar hij zegt nu ook wel dat het mentaal veel impact heeft gehad. Ja, hij was bang. Hij realiseerde zich dat alles morgen zomaar opeens over kon zijn.”

Hoe zit het met uw eigen angsten?

“Op het moment leef ik met de dag. Het klinkt heel cliché en dat is het misschien ook, maar ik probeer echt in het nú te leven, te genieten van de mooie dingen om me heen, van vrienden. Ik probeer veel naar voorstellingen te gaan, maar ook geniet ik van het rustig thuis zijn. Het moet voor mij nu altijd een goede balans zijn tussen spannende dingen zoals werken, en rust. Rust is voor mij veel belangrijker geworden. Ik slaap ook meer dan voordat ik ziek was, ik heb echt meer slaap en rust nodig. En: niet meer tien dingen op één dag willen doen, al moet ik dat nog leren. Ik maak soms nog te veel afspraken op een dag. Dan stort ik gewoon in, zo moe ben ik dan.”

Merkt u verder iets bijzonders na de chemo’s en bestralingen?

“Met een bestraling wordt best veel huid kapot gemaakt en je krijgt littekenweefsel, maar ik moet zeggen dat het bij mij allemaal reuze meevalt. Het is allemaal mooi genezen. En met mijn gezondheid gaat het weer helemaal goed gelukkig.”

Beeld: Reni van Maren

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 7. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.