Column Marc van der Linden
09/10/2013
In de afgelopen jaren ben ik een beetje verwend geraakt. Bij alle grote plechtigheden had ik een mooie plek in de zaal of kerk waar het zich afspeelde. En dus was het een beetje vreemd toen de overigens zeer vriendelijke persdame van de familie De Bourbon de Parme liet weten dat prins Jaime en Viktória geen journalisten wilden toelaten op hun bruiloft.
Op zich is er niets mis met die wens. Ik snap ook wel dat ze op zo'n bijzondere dag liever geen pottenkijkers in de buurt hebben. Het huwelijk is bovendien geen staatszaak en al was het dat wel, dan nog heb ik respect voor de persoonlijke wensen van het paar. Maar helaas wilde het bruidspaar ook geen informatie geven over de plechtigheid. In de meeste gevallen wordt de liturgie dan aan de media gegeven, maar ook dit zouden we niet krijgen. De boekjes waarin de dienst voor de aanwezigen stond beschreven, waren eveneens niet beschikbaar voor de media. Sterker nog: het bruidspaar had twee vrienden aangewezen om alle boekjes na afloop van het koor, het orkest en de misdienaars en celebranten in te nemen. Niets mocht in handen van de media komen…
Als het zo streng gaat, wordt het vervolgens bijna een erezaak voor journalisten om toch meer informatie te vergaren. Want zoveel geheimzinnigheid deed bijna vermoeden dat er staatsgeheimen tijdens de dienst geopenbaard werden. Een collega van een ochtendkrant kreeg via één van de gasten al snel een boekje in handen. Gezamenlijk bladerden we het snel door om te vinden waarom er zo geheimzinnig werd gedaan. Maar het boekje bevatte niets meer dan de Engelstalige tekst van de plechtigheid, de trouwbeloften en de prachtige muziek die gespeeld werd. Enige teleurstelling maakte zich al snel van ons meester. Waarom werd er over deze info zo moeilijk gedaan? Immers, hoe completer de informatie die journalisten krijgen, hoe groter de kans dat de sfeerbeschrijving van de bruiloft ook helemaal naar wens van het bruidspaar is. Later vernam ik van iemand anders de reden waarom de boekjes zo beschermd werden. Van vorige koninklijke huwelijken belandden de boekjes uiteindelijk op veilingsites waar ze voor veel geld werden aangeboden. Voor verzamelaars is zo'n boekje immers een prachtig item voor de collectie. Maar voor een bruidspaar ligt dat natuurlijk anders. Zij zullen het maar een rare gedachte vinden dat iets dat bij hun intieme plechtigheid hoorde, niet veel later als collectors item te koop wordt aangeboden. En daar kan ik me ook wel wat bij voorstellen…