COLUMN: Voorbij die mooie zomer

29/08/2007

En ik dacht dat ik zomaar drie weken met vakantie kon... Ik kan me de tijd nog herinneren, weliswaar bij een vorige werkgever, dat ik terugkwam na een paar uiterst relaxte weken Spanje en mijn collega’s op maandagochtend met een verwachtingsvolle blik aankeek met de vraag: ’En? Vertel, vertel, vertel, wat heb ik allemaal gemist?’

Negen van de tien keer was het antwoord: ’Niks natuurlijk, hier gebeurt toch nooit wat! Al ga je een jaar weg Peet, dan staat die voor je vakantie niet afgewassen theebeker nog steeds op dezelfde plek en zitten wij om vijf minuten voor vijf nog steeds met onze tas op tafel smachtend naar de klok te kijken of we al weg kunnen.’

Bij Weekend is dat anders. Er gebeurt altijd wel wat. Het is zelfs zo dat ik, ondanks dat ik bij het leukste tijdschrift van Nederland werk, hier het stellen van dé post-vakantie-vraag het liefst zo lang mogelijk uitstel. Dit uit angst ook maar íets te horen dat het vakantiegevoel – dat ik zo krampachtig probeer vast te houden – zou kunnen bederven.

Dit jaar liep het echter anders. In Italië luisterde ik elke avond de voicemail van mijn mobieltje af. Echte onheilsberichten waren er gelukkig niet, tot de laatste dag. We zaten met een aantal Nederlanders, in afwachting van spectaculair vuurwerk, te eten op het strand toen ik een sms’je kreeg: Jos Brink is overleden. Als verlamd staarden we elkaar aan. Dat kon toch zeker niet. Zo snel? Er was toch hoop? Tenminste, Jos zelf geloofde in elk geval nog in een wonder. En in dat wonder wilde ik ook graag blijven geloven. Dat één van de aardigste en meest getalenteerde mensen uit de Nederlandse showbizz er ineens niet meer is, is moeilijk te verkroppen, zo niet onacceptabel.

Nog geen jaar geleden zat ik bij de immer aimabele Jos aan de keukentafel. Vol trots liet hij een liefdesbriefje zien dat Frank hem die ochtend had geschreven. Jos had het vaak over deze extra manier van communiceren met zijn levenspartner. Hij genoot van die briefjes. Ook spraken we over zijn kerk De Duif, waar hij stervensbegeleiding deed, en logischerwijs dus ook over de dood. ’Als je overlijdt gaat de groenteboer de volgende morgen gewoon weer om negen uur open hoor,’ grapte Jos toen. Dat is waar Jos, maar wat zullen we je missen.