COLUMN: Wat een week!
05/09/2007
Afgelopen week was er zo eentje. Een week waarin ik het liefst een paar dagen met mijn hoofd verstopt onder het kussen in bed had willen blijven liggen. Je mag het slap of zwak vinden, maar ik ben nou eenmaal niet goed in, zoals ze dat in ziekenhuizen zo subtiel noemen, ’slecht nieuws berichten’.
Vreselijk lieve mensen die véél te vroeg overlijden, een vader dieverdrinkt terwijl hij zijn kind uit zee probeert te redden of eendierbare die geconfronteerd wordt met een ongeneeslijke ziekte. Ikdacht dat dit soort pieken altijd net voor kerst plaatsvonden. Niet datdat overigens echt feestelijk is. Bah!
Het begon vorige week maandag al. We legden met de redactie de laatstehand aan het nummer waarin Nederland hartverwarmend afscheid nam van deveel te vroeg overleden en zeer beminde Jos Brink, toen we opgeschriktwerden door een gigantische klap. Ik keek naar buiten en zag dat eenauto een scooter had aangereden. De berijder van het hippevervoermiddel lag bewegingsloos op het asfalt. Ik kon er niet naarkijken. Mijn collega’s bleken daar echter totaal geen moeite mee tehebben. Al snel werd duidelijk dat vanuit mijn kamer het beste zichtwas op het gebeuren. Toen een paar minuten later de traumahelikopternaast ons kantoor probeerde te landen werden zelfs de mobieltjes erbijgehaald om, staand op de vensterbanken, de sensatie voor het thuisfrontvast te leggen. Op dezelfde middag spoedde onze vormgever zich naarhuis, omdat zijn schoonvader er slecht aan toe was.
Maar we waren er nog niet. Vrijdagmiddag kregen vele mensen met mijkippenvel van het intens droevige, en nog steeds niet te bevattenbericht dat acteur Roef Ragas op slechts 42-jarige leeftijd aan eenhartstilstand was overleden. Ons medeleven gaat uit naar zijn vrouw entevens actrice Susan en hun twee jonge kinderen Saïda en Aaron. Er zijngeen woorden voor.
En net wanneer je denkt dat het voor deze week echt meer dan genoeg isgeweest, belt fotograaf Reni me. ’Peet, de vader van Yolanthe Cabau vanKasbergen is overleden. Hij was nog hartstikke jong!’ Mijn hemel, houdthet dan nooit op?
En als ik dan vanochtend de redactie op loop enverslaggever Johan Lok tussen neus en lippen door hoor vertellen dateen trainer van zijn plaatselijke voetbalvereniging plotseling isoverleden, kan ik het niet nalaten mijn handen tegen m’n oren tehouden. Weet je, ik wil het gewoon even niet meer horen…