Column Patty Brard

19/07/2017

Op 8 juli 2017 begint de dag zoals alle andere in het sprookjesleven van de succesvolle voetballer Abdelhak Nouri. Later blijkt het een cruciale dag met onomkeerbare gevolgen te worden voor de nog maar 20 jaar oude Ajacied. Hartritmestoornissen zorgen ervoor dat hij tijdens een oefeninterland tegen het Oostenrijkse Werder Bremen het bewustzijn verliest en per traumahelikopter afgevoerd moet worden.

Minutenlang wordt hij gereanimeerd. Tegen de avond wordt hij kunstmatig in slaap gebracht in een poging zijn herstel te bespoedigen, hij was toen buiten levensgevaar. Maar helaas, op 13 juli wordt bekendgemaakt dat Nouri ernstige en blijvende schade aan de hersenen heeft opgelopen als gevolg van te weinig zuurstoftoevoer. Wat een drama voor zo’n jongen en zijn omgeving.

Appie, zoals Abdelhak vaak liefkozend genoemd wordt, komt uit een gezin met zeven kinderen (vier meisjes en drie jongens) en is de zoon van een Marokkaanse slager uit Amsterdam Geuzenveld. Al toen hij 13 was, schreef Henk Spaan in Het Parool dat hij een enorm voetbaltalent is. In 2014 wordt Appie zelfs opgenomen in de lijst van de Britse krant The Guardian als een van de 40 grootste voetbaltalenten geboren in het jaar 1997. En dan wordt het op een dag 8 juli en spat de droom van een supersociale Marokkaans/Nederlandse jongen volledig uiteen.

Hartritmestoornissen krijg je normaal gesproken op een hogere leeftijd, door een te snel werkende schildklier of door een hartinfarct in het verleden. Door het gebruik van genotsmiddelen of als je met een aangeboren hartafwijking geboren wordt. Allemaal niet van toepassing op Appie. En toch is het gebeurd! Wij hebben in onze familie gek genoeg een soortgelijke situatie mee gemaakt. De neef van mijn vader zakte op het voetbalveld ineen terwijl de familie op de tribune zat. Hij overleed, oorzaak hartfalen. Mijn vader werd voogd van zijn twee kinderen, die later zouden uitgroeien tot fantastische topsporters. Stanley Brard heeft zelfs bij Feyenoord zijn opwachting gemaakt. Feyenoord, Ajax, FC Utrecht, het maakt dezer dagen niet uit. Het verdriet zorgde voor verbroedering. Mensen kwamen bij elkaar op het pleintje waar Appie vroeger voetbalde, om hun steun te betuigen. Voetbalclubs hielden stilte en het publiek bejubelde Appie massaal. Nederland was weer even één door deze intens droevige gebeurtenis. Wat zou het fantastisch zijn als deze saamhorigheid van langere duur zou kunnen zijn. Uit respect voor Appie! Enne… pluk de dag, mensen, geniet van elk moment!