Column Patty Brard

06/04/2016

Na twaalf uitverkochte Symphonica in Rosso-concerten, waar zo’n slordige 180.000 mensen naartoe stroomden om hun idool te zien, was het na een korte vakantie op de Malediven weer de hoogste tijd voor een nieuw, groots avontuur. Want zo zit Marco Borsato nou eenmaal in elkaar. Een ’noeste arbeider’, noemt zijn maatje en producent John Ewbank hem.

Marco en John gaan het avontuur aan met producent Robin de Levita en produceren SKY, de eerste 3D-musical ter wereld. Die gaat over het meisje Sky, die het op zijn zachtst gezegd niet makkelijk heeft. Haar manisch-depressieve vader stapt uit het leven en laat de moeder vol onbegrip achter met Sky. Mama voelt zich verongelijkt en gaat (onnodig) tekeer tegen haar dochter. Sky wordt ook vreselijk gepest op school, presteert niet meer en wordt depressief, hetgeen zich onder andere uit in zelfverminking. Een opeenstapeling van ellende, maar helaas wel een schrijnend actueel thema. Een voortreffelijke cast, de muziek van Ewbank en het subtiel gebruikte 3D-effect zorgen ervoor dat het voelt alsof je er midden in zit, haast alsof je betrokken bent bij het verhaal. Wat ik nou zo knap vindt van Marco Borsato is dat hij vol voor zo’n verhaal gaat. SKY is namelijk best zwaar. Je kunt je afvragen of dat wel genoeg bezoekers gaat trekken. Ik zie hem nog staan bij de persconferentie van zijn failliete bedrijf The Entertainment Group. Dat was voor niemand leuk, vooral niet voor de artiesten die bij dit bedrijf onder contract stonden, maar het was zeker niet leuk voor Marco zelf. Tranen van verdriet en onvermogen waren onvermijdelijk. Hij knokte zich er dubbel en dwars weer bovenop. Op de dag van de première van SKY heb ik hem eens goed staan observeren. Licht nerveus en heel betrokken was hij. Na afloop wederom tot tranen geroerd, maar deze keer van geluk en opluchting. SKY is een aanrader, heel erg goed om met je tienerkinderen naar toe te gaan, zodat ze weten hoe het allemaal in elkaar steekt en hoe ze zich uit benarde situaties kunnen redden, en niet nog meer linksaf moeten slaan. Een gevoel van trots overmande mij toen ik Marco zo zag staan op deze première. Natuurlijk was zijn faillissement geen persoonlijk faillissement en kon hij gewoon doorgaan met ondernemen, maar het is ook niet.