Column Marc van der Linden – Nooit echt alleen

14/12/2020

De puberteit is voor niemand de gemakkelijkste tijd van zijn leven, voor koninklijke pubers moet het helemaal een hel zijn. Van de koning mogen zijn dochters alle fouten maken, want dan kunnen ze zelf het leven ontdekken. Met hun lijfwachten is er de afspraak dat zij nooit iets aan hun ouders zullen verklappen over wat de prinsessen in hun privélevens doen. Zelfs als ze iets doen wat minderjarigen nog niet mogen, maar de meesten wel doen, moeten de lijfwachten maar even vergeten dat ze ook politieagenten zijn. Ze moeten een band opbouwen met de meisjes zodat ze elkaar door en door vertrouwen. Zozeer dat als een van de prinsessen zegt dat zij echt even een tijdje alleen wil zijn, of met iemand, de lijfwacht genoeg afstand neemt om haar het gevoel te geven dat ze alleen is, of alleen met degene met wie ze alleen wil zijn. De Oranjes wonen in huizen met enorme parken of zelfs bossen eromheen, waar ze ook nog eens door hekken, camera’s en leden van de marechaussee ’beveiligd’ worden. Maar echt alleen zijn ze alleen binnen in hun eigen ruimtes. Waar familieleden binnen kunnen stormen, dat dan weer wel. Leven met een lijfwacht schijnt minder een probleem te zijn als je niet anders gewend bent. Collega’s van RTL Boulevard hebben politiebescherming nodig. De impact die dat op hun leven heeft, is onvoorstelbaar. Dag en nacht vreemde mensen om je heen, die je hele schema willen weten, spontaniteit is eigenlijk onmogelijk. De mannen en vrouwen die deze persoonsbeveiliging doen, komen uit hetzelfde politieteam als waartoe ook de lijfwachten van de koninklijke familie behoren. Het zijn mensen die keihard werken en ondanks alle stress waarmee ze te maken hebben, aimabele en toegankelijke ’dienders’ zijn gebleven. Sommige van de persoonsbeveiligers van het koninklijk huis volgen de koning al meer dan dertig jaar. Met hen heeft de koning een goede klik, ze zijn op een bepaalde manier zelfs een vertrouwenspersoon. De komst van Amalia, Alexia en Ariane zorgde wel voor een uitdaging, want ineens moest de dienst op zoek naar meisjesachtige persoonsbeveiligers. Lijfwachten moeten namelijk niet opvallen in de entourage van degene die ze in de smiezen houden. Hoe minder, hoe beter. Dus loopt de koning in een smoking, dan doen zijn lijfwachten dat ook. Elke volwassen man tussen de twintig en zeventig jaar in het gevolg van de koning kan een lijfwacht zijn. Maar bij een meisje van vijftien ligt dat anders.
Als het zo gaat als destijds met Willem-Alexander, zijn broers en de zoons van prinses Margriet – de reserveprinsen – dan houdt de persoonsbeveiliging voor Alexia en Ariane na hun studietijd op. Ze moeten dan hun eigen leven kunnen leiden en – niet onbelangrijk – hun eigen inkomen verdienen. Prins Maurits werkte na zijn afstuderen een tijdje op Schiphol en daarna bij Philips. Het zou heel raar zijn geweest als hij daar met een lijfwacht had rondgelopen. Toch kan het best paniek veroorzaken als je, na jaren beveiligd te zijn, ineens over straat moet zonder de vaste veilige schaduw van politiebescherming om je heen. Speciaal daarvoor kregen leden van de familie na het wegvallen van de persoonsbeveiliging, een soort paniekknop, waar ze op konden drukken als ze zich onveilig voelden. En dat deden ze dan ook. De Oranjes zetten hun lijfwachten ook vaak in als ze de media te opdringerig vinden. Iets wat officieel niet mag, politiemedewerkers mogen de pers niet in hun werk belemmeren. Een prins die net geen lijfwachten meer had, vertrouwde het niet toen hij een journalist en een fotograaf op straat tegenkwam. Hij groette vriendelijk, maar drukte ook op zijn knop. De politie kwam, keek achter muurtjes en in andere straten maar verklaarde de kust veilig. De journalist en fotograaf, die iets verderop gewoon, zoals gepland, een hapje aan het eten waren werden nooit ontdekt.