Column: ‘Soraiya maakt ons gelukkig…’
03/10/2007
De rust is teruggekeerd in huize Breukhoven. Alhoewel... Na de hectiek van de afgelopen maanden wegens de, zo wisten sommige mensen zeker, op handen zijnde scheiding van het glamourpaar en alle daarbij horende consternatie, heeft het geluid van advocatenstemmen (het paar won diverse rechtszaken) plaatsgemaakt voor babygehuil. Beter, denk ik dan.
Gistermiddag mocht onze fotograaf Reni van Maren een exclusievereportage maken van de inmiddels ruim drie maanden oude Soraiya,dochter van Constanza. Trots als een pauw vochten Hans en Connie om wiehet eerst achter de kinderwagen mocht lopen. Hans won, daar de zakenmaneen perfect pleidooi voor zichzelf wist te houden.
’Ik ben eergisterenaan mijn knie geopereerd, dus kan de wagen mooi als extra steungebruiken,’ grinnikte hij. Hans liep, nadat er een behoorlijk grotecyste uit zijn knie was verwijderd, overigens alweer als een kievit…
Connie, die afgelopen week als de duurste oppasoma van Nederlandfungeerde, geniet met volle teugen van haar eerste kleinkind. ’Het isalsof de jaren wegvallen. Zo’n lief schattig meisje in mijn armen voeltzó vertrouwd. Ik ben echt verslaafd aan haar. We hebben hier inAmsterdam geen bad, dus elke ochtend badder ik haar in een emmer. Enniks Tummy Tub of hoe dat ook moge heten, gewoon eentje van Curver, haha!
Ik zet er een relaxed muziekje bij op en we hebben samen de tijdvan ons leven. Ik geloof dat ik in drie dagen tijd wel tweehonderdfoto’s heb gemaakt. En ja, dat zal iedere mimi (hip woord voor oma, PB)wel zeggen, maar Soraiya is werkelijk een ideaal kind. Vannacht sliepze bijna twaalf uur achter elkaar. Ik ben gewoon af en toe even gaankijken of ze nog wel ademde. Zo herkenbaar van vroeger.’
Als Constanza haar baby komt halen, proberen Hans en Connie haaronmiddellijk een nieuwe oppasdatum te ontfutselen. ’Ja,’ zegt Connie,’het feit dat Constanza tegenwoordig in België woont heeft éénvoordeel; als Soraiya komt, is het gelukkig niet voor een uurtje.’
Als ik uiteindelijk ook vertrek, kijk ik nog één keer om. Hans en Connie, dat zit wel goed…