Dave Mantel plaatst prachtig eerbetoon
03/10/2017
Een zware dag voor Dave Mantel vandaag. Zijn oma is vanochtend op 94-jarige leeftijd overleden. Hij staat bij haar stil met een prachtig eerbetoon op Instagram.
'Je was niet ziek, niet echt ziek. Oud wel; 94 jaar. Maar eigenlijk nog kwiek, fris, jezelf en helder. En goddank dezelfde vrouw als die je altijd was geweest: dankbaar en trots, recht voor z'n raap, grappig met je Amsterdamse humor en tevreden. Geen spijt, geen berouw. En daar ben ik zó blíj om geweest,' schrijft Dave bij de foto's van hem en zijn oma.
'En we zwaaien nog één keer, door het raam. En geven handkusjes. Goeie reis Oomie. Doe je rustig aan!,' besluit hij de betoog voor zíjn 'Oomie'.
#OverGisteren: Toen ik vorige week bij je was keken we elkaar… je moest even twee keer kijken want m'n haar was er af, maar we keken elkaar aan…. terwijl ik naast je zat… en we wisten het.. het was wel mooi geweest. Geen woede of verdriet of frustratie, een berusting.. die ik nooit eerder bij je gezien had. Niet meer treurig over de wereld om je heen, niet meer 'niet willen', maar ook niet alsnog proberen om honderd te worden. Je was niet ziek, niet echt ziek, oud wel, 94, maar eigenlijk nog kwiek en fris en jezelf en helder. En goddank, dezelfde vrouw als die je altijd was geweest; Dankbaar, en trots, recht voor z'n raap, grappig, met je Amsterdamse humor, en tevreden. Geen spijt, geen berouw. Én daar ben ik zó blij om geweest!!! 'Het wordt wel rustiger hè' zei je vorige week. Je stem zacht en gebroken. 'Vind je dat fijn..?' vroeg ik. Je dacht er even over na, en… knikte toen en zei gemoedelijk.. 'ja.' Je bedacht je dat toen pas. En zonder dat we het wisten.. waren we het aan het afsluiten.. jouw leven. En zeiden we; 'het is goed zo..' tegen elkaar. Eergister dommelde je onverwacht in, in je stoel, zakje chips op je schoot. En vanochtend was het klaar. Je laatste slaap, je laatste reis. Ik kijk de filmpjes terug die ik altijd maakte als ik bij je was, oma, van onze gesprekken, zo ook vorige week. Als maatjes onder elkaar zei je: 'Je moeder is ook een lekker wijf!' Met een ondeugende lach, in je ogen, altijd op dat soort momenten die ondeugende blik in je ogen. 'Ik mag nog alles!'. Zei je. En je mondhoeken krulde zoals ik dat ook heb, met trotse hoeken naar beneden. Want.. die heb ik van jou… dat zag en besefte ik me vanochtend pas. Die heb ik van jou. Lieve gekke oma. Ik ben zo blij voor je. Ik kus je op je zachte wangen, zoals ik altijd deed, veel te lang en véél te vaak. Beetje plagen, altijd plagen. 'Ik hou van je oma.' 'En ik van jou jonge.' 'Dag.' 'Dag.' En we zwaaien nog een keer, door het raam, en handkusjes. Goeie reis Oomie. Doe je rustig aan! ©
Een bericht gedeeld door Dave Mantel (@davemantel) op 3 Okt 2017 om 2:25 PDT